Güvenmek Sorunsali ve Ilintili Kavramlar

Trusting someone is a unoffical suicide.

Yazının bu kısmından sonrasını rica etsem şu müzik eşliğinde okur musunuz? Teşekkürler.
Böyle ambians falan yaratmaya çalışıyorum ama memleket meselelerinden veya insanlığın iyiliğinden falan bahsetmeyeceğim. Bana göre basit insanların-bizlerin, dünyayı ele geçirmeye ya da çok zengin olmaya çalışmayanların- en büyük problemi güvenmek. Bunun üzerine gelin, beraber düşünelim.

• Güvenmenin sözlük anlamına bakacak değilim, hepimiz ne olduğunu en acı yollardan öğrenmişizdir. Şahsen ben güvenmeye çok meyilli bir çocuktum. Verdiği sözleri tutacağına dair anneme, benimle daha fazla vakit geçireceği konusunda babama, beni çok sevdiğini söylediğinde kardeşime, asla yalnız kalmayacağıma dair söylemlere, arkadaşlığa, aşka ve ayakta kalmak için güven kavramına ihtiyaç duyan bütün kurumlara kayıtsız şartsız inanır, güvenirdim. Büyüdükçe ebeveynlerin de insan olduğunu yavaş yavaş fark etmeye başlayınca, onlara olan güvenimin gittikçe azaldığını fark ettim. Çünkü insanlar hata yapar ve onlar o hataları yaparken yanlarındaysan veya senin hakkında çok şey biliyorlarsa canın az buçuk yanabilir. Söz uçar derler, uçmaz efendim. Söz eğer kuvvetli ve keskinse muhattabın dimağında ve ruhunda bir yerde tıkılır kalır. Tıpkı derinin içine geçmiş küçük cam parçaları gibi orada durdukça kendini hatırlatır, sinir bozucu bir sızı yaratır. Seni her şeyin geçtiğine inandırır ve tam buna inanıp rahatladığında beynine hücum eder. Demem o ki, sadece insanlara değil, bir şeylerin iyileşip yok olduğuna da güvenmesek iyi olur.
• Güvenmek, karşılıklı şeffaflıktır. Sen kendinle ilgili bildiğin ne varsa fütursuzca serersin ortaya. Diyeceksiniz ki karşılıklı bu durum. Peki tamam da, karşındakinin doğruyu söylediğini nereden bileceksin? Yani günümüzde başkası olmaya öykünme durumu çok sık rastlanan bir şey. Tanıdığını sandığın adam aslında bambaşka bir adam çıkarsa? Durum değerlendirmesi yapalım. Biri, hakkındaki her şeyi biliyor. Neler yaşadığını, neye ne tepki vereceğini, nelere kırılıp nelere sevineceğini, zayıf noktalarını... Somutlaştırmak adına şöyle bir örnek verelim: Savaştayız, harika bir kalenin içinde, surların ardında güvendeyiz. Tutup da düşmanınıza "Benim surlarımın zayıf yerleri buralar, eğer buralara asker çıkartırsan kaleyi savunamam." der misiniz? Saçma olur evet. 
• İşte bu maddede işler biraz değişiyor, çünkü aşk hakkında atıp tutacağım. O nedenle fon müziğimizi biraz değiştirmeliyiz. Bu olur. Karşılıklı güvene en çok ihtiyaç duyulan kurum aşk olsa gerek. Birine güvenmek için birini tanımak gerekiyor doğal olarak. İşte burada bir paradoks oluşuyor. Aşk güven istiyor, güven birini tanıdıkça oturan bir şey, birini tanımaya başladıkça aşk yok oluyor. Buyurun cenaze namazına... Zaten dikkat edersek görürüz ki kadınlar hep güvenemedikleri erkeklerin aşkıyla yanıp tutuşuyor. Çünkü aşk, bilinmezliğin büyüsü. Haksız mıyım?

İşte düşüncelerim. Katılın ya da katılmayın bu kavramlar benim uykusuz bir geceme mal oldu. Ne kadar düşünürsem düşüneyim, evrim geçirmediğim sürece hala o ilk okuldaki eziğim. Bunu kabullenince her şey çok daha rahat ve basit geliyor. Tepkisizlik en güzel tepkidir. Özgür kalın!